I.

Velika čuda različitih kuhinja. Prelistavanje kuharskih knjiga i napasanje očiju na blještavo dekoriranim fotografijama. Sjedenje u rustikalnim gostionicama i trattorijama. Muvanje oko štednjaka. Brisanje vremena i svijeta. Razgovori o metafizici jela, tamnom prostoru koji poznaje samo majstor i koji će, kad do|e vrijeme, predati svom najmilijem naučniku. Jedna od mojih rijetkih loših navika i raspusnosti je ljubav prema dobroj hrani. Ljubav prema kuhanju i kušanju tu|ih majstorstava. Kulinarsko gravitiranje koje omogućuje metafizičko. Kao da su metafizika i ljubav prema prostorima i umjetnosti, odre|enih pokrajinom gdje se prostiru brežuljci na čijim vrhovima samuju kuće od opeke prekrivene sjenom čempresa, počele u želucu, prošle kroza nj i potom dobile oblik i boju misli. Toscana, Veneto, Lacio, Sicilija; Radicchio trevisano in padella, Costata di manzo alla fiorentina, Scotaadito di abbacchio, Risotto alle punte di asparagi, Risotto al nero con le seppie, Osticciata di melanzane al formaggi... kao da izvikujem odlomke spjevova iz trećeg dijela Božanske komedije. To je moj kulinarski dom, Rimsko Carstvo koje se širi prema jugu i istoku, gomila svoje provincije po dalmatinskim otocima, nastavlja se na Balkan i proteže prema Orijentu. Sredozemlje. Ne samo kolijevka zapadne civilizacije već i kolijevka gastronomije. Filozofske škole, epičari, dramatičari, retoričari, vojskovo|e pa i kulinarski majstori. An|eo se obazire u smjeru doma.